Otizm, yaşamın ilk yıllarından itibaren sosyal, bilişsel ve iletişimsel gelişimde gecikme ve sapmaların olduğu nörogelişimsel bir bozukluktur. İletişimi ve etkileşimi engellediği için sosyalleşme konusunda sorun oluşturur. Kalıtsal bir hastalık olmasıyla birlikte kökeni tam olarak belirlenememiştir.

Otizm şüphesi olan ebeveynlerin öncelikle bakabilecekleri çeşitli belirtiler bulunmaktadır. Bunlar:

• Çocuğun göz teması kurmaması
• Konuşmaması
• İsmiyle çağrıldığında tepki vermemesi
• Dinlememesi, anlamaması
• Hep aynı şeyleri tekrarlaması

Başka belirtiler ise şunlardır:

• Aşırı hareketli veya hareketsiz olma
• Etrafı ile ilgilenmeme
• Sarılma ve öpme gibi fiziksel temastan hoşlanmama
• İnsanlarla iletişim yerine cansız varlıklarla ilgilenme
• Hep aynı kelimeleri tekrar etme
• Uygun olmayan cümleler kurarak kalıp gibi konuşma
• İlgisiz şekilde her şeye gülme
• Bir objenin bir parçasına takıntı yapma (örneğin sürekli arabanın tekerleği ile oynamak)
• Bazı cisimlere aşırı bağlanma
• Rutinleri bozulduğunda hırçınlaşma
• Tekrarlayan bir hareketi örneğin el çırpma, zıplama, kendi etrafında dönme, sürekli öne arkaya sallanma, kanat çırpma gibi yapma
• Sürekli aynı oyunları oynama
• Sosyal ortama girdiklerinde aşırı korkup tepki verme
• Yemek yeme bozukluğuna sahip olma
• Kendilerine ve etrafındaki eşyalara zarar verme
• Tehlikeye karşı duyarsız olma
• Acıya karşı duyarsız olma
• Normal öğrenme metotlarına karşı duyarsız olma

Otizmin temel tedavi yöntemi özel eğitim'dir. Uygun şekilde ve sürede verilen özel eğitim, sosyal becerileri ve iletişim becerilerini arttırır. Akademik ve bağımsız yaşam becerileri edinme konusunda destek olur. Bununla birlikte ailenin otizmi kabullenmesi ve tedavinin bir parçası olması, gerekirse otizmle birlikte görülebilen durumlar için ilaç tedavisi kullanılması, psikoterapi desteği ve en önemlisi özel eğitim uygulamalarının yeterince alınması otizmin tedavisinde önemli adımlar atılmasına yardımcı olur. Aynı zamanda otizm belirtilerinin ilerlemesini durdurabilir.